सध्या माझा देवराई या विषयामध्ये इंटेरेस्ट वाढत चाललाय. म्हणजे तो माझा आधीपासूनच जिव्हाळ्याचा विषय आहे मात्र मधल्या काळात थोडा पुसट होत गेला होता. पण गेल्या उन्हाळ्यात कोंकणदिवा ट्रेकमध्ये दापसरेच्या देवराईला भेट देण्याचा योग आला अन् त्याही आधी अहुपेची देवराई बघुन झाली होती त्यात भर म्हणजे आमच्या “सह्याद्री ट्रेकर्स ब्लॉगर्स” ग्रुपमध्ये या वर्षीच्या दिवाळी अंकांची चर्चा चाललेली असताना अजयने “भवताल” हा विशेष अंक सुचवला होता,लागलीच घेऊनही आलो. दोन दिवस अंक हातचा सुटला नाही आणि देवराईने पुन्हा एकदा मनात उचल खाल्ली.
आजकाल ट्रेकला जाताना सहसा किल्ला,एखादी घाटवाट आणि आजुबाजुला असलेली देवराई हे समीकरण जुळवण्याचा प्रयत्न चाललेला असतो. अनायासे या दिवाळीचा आमचा हातलोट घाट-कोंडनाळ-मधुमकरंदगड हा बेत ठरला होता. त्यात किल्ला होता, घाटवाटाही होत्या. पण आजुबाजुला देवराईचा उल्लेख कुठेही सापडत नव्हता. पुर्वाभ्यास म्हणुन विकीमॅपियावर भेटी होत होत्या, आणि नेमका एक दिवस इंटरनेट चाळत असताना हातलोट गावाच्या पश्चिमेला मला एक हिरवा ठिपका सापडला,अर्थात आजूबाजूच्या झाडीपेक्षा जरा जास्तच गर्द. झूम करून बघितलं तर मंदिर(रहाट) या नावाने तो मॅप होता. आता मला खात्रीच पटली की ही देवराईच असणार कारण देवराईला “देवरहाट” असेही संबोधतात. ट्रेकचं हे समिकरण जुळल्याचा परमानंद झाला.त्यामुळे आता कधी ट्रेकचा दिवस उजाडतो अन् डोंगरवाटेला लागतो असं झालं होतं.
दिवाळी खाऊन झाली होती, फटाके आम्ही उडवत नाही, भाऊबीजही झाली आणि गुलाबी थंडीची हलकीशी चाहूल लागायला सुरवात झाली. तसा यावर्षी पाऊस चांगलाच लांबल्यामुळे गारठाही थोडा मागेपुढे करत होता.अशातच घरातुन बाहेर पडायला तब्बल एक तास उशीर झाला. महाबळेश्वरच्या ट्रेफिक मध्ये अडकण्यासाठी हा उशीर पुरेसा होता, अपेक्षेपेक्षा याचा जास्तच भुर्दँड भरावा लागला.ईश्वर काकांची स्विफ्ट होती आणि त्यांच्या बाजुला सरकारी जावई आमीन बसला होता,थेट मंत्रालयातून जावळी खोरे गाठण्यास. या जंगलात सरकारी माणसे सहसा फिरकत नाही(लाल डब्ब्याचे ड्राइवर-कंडक्टर सोडले तर) जावळीत शिरण्यास एवढा उत्सुक फार कमी लोकांपैकी अमीन एक असावा, असो पण त्यामुळे मंत्रालयाचं ओळखपत्र दाखवुन महाबळेश्वराची एंट्री फी वाचली होती,हेही नसे थोडके.
 |
| कोयना नदीवरचा शिवकालीन पुल |